Een klein jaartje geleden werd ik door het team van DTV gevraagd of ik mij bij hen wilde aansluiten. Aanvankelijk heb ik de boot afgehouden. De reden waarom ik niet gelijk stond te springen om deel te nemen, staat mij nog goed bij. Ik had moeite met de term ‘trots’ in ‘De Trotse Veteraan’. Over trotsheid en hoe ik dat zelf bleef, gaat mijn eerste blog van 2022.

Altijd op zoek naar context en feiten, structuur en houvast zal ik eerst de definitie van ‘trots’ benoemen. Want al had en heb ik er zelf een gevoel bij, toch vraag ik mij af wat het woordenboek zegt.
In negatieve zin betekent het een te hoge dunk van zichzelf hebben, ook wel ‘hoogmoed’ genoemd. Een tweede bron die ik opzoek noemt het ‘het vervuld zijn van eigen grootsheid’. Wanneer ik dit eens laat bezinken denk ik aan ‘hoogmoed die voor de val komt’ en ‘enorme arrogantie’…

Echter in positieve zin betekent het een zelfbewustheid, een eergevoel.
Als derde kun je ‘trots’ zien in de betekenis van een persoon of zaak waarop men trots kan zijn. (een trotse vader, een trotse eigenaar) De herkomst van het woord ‘trots’ ligt in het Duits (hoewel men daar tegenwoordig het woord ‘stolz’ kent), waar het in de Nederlandse taal voor het eerst voor kwam in twee betekenissen in de 16^e en 17^e eeuw.

-‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!’.-

Nu ben ik veelal positief van aard, maar juist die negatieve uitleg, het hooghartig zijn, is wat er voor mij toen kleefde aan de term ‘trots’ in de naam De Trotse Veteraan. Waar moet ik trots op zijn?
En dat is misschien wel heel Nederlands, immers wordt er vaak geroepen “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!”. Nu dat ik Nederland erbij betrek, er is ook zoiets als nationale trots. En juist daar liggen er internationaal enorme verschillen. Neem bijvoorbeeld de Amerikanen. ‘Proud to be an American’ is een heel normale uitspraak daar. Kijken we bij onze Oosterburen, dan is men qua nationale trots bijzonder terughoudend. Veelal associeert men daar deze vorm van trots namelijk met het nazisme van de jaren ’30 en ’40. In Nederland zitten we qua beleving van nationale trots ergens tussen beide genoemde landen. En dan met name bij sport. Zoals bij het winnen van het WK Formule 1 door Max Verstappen vorige maand. Superknap natuurlijk, vader en zoon die jarenlang werken naar een doel. En die inzet en passie beloond zien met die winst is de ultieme beloning. Ze mogen oprecht trots zijn. En daarmee waren miljoenen Nederlanders ook trots.

Betrek ik nationale trots op mezelf, dan heb ik ietwat moeite met het trots zijn op je nationaliteit. Je hebt er immers niets voor gedaan. Dat is de reden dat de Duitse filosoof Schopenhauer het fenomeen ’nationale trots’ de ‘goedkoopste trots’ noemde. Wel moet ik daarbij opmerken dat deze meneer (met Nederlandse ‘roots’) een uitgesproken pessimistische wereldbeschouwing uitdroeg. Nu ik het gegeven van ‘roots’ of afkomst benoem, zelf heb ik voor een deel Poolse voorouders. Dat verklaart grotendeels mijn voornaam, welke uit het Pools stamt. Een opa van mij was een Poolse militair tijdens de Tweede Wereldoorlog en bleef na de oorlog in Breda. Wie de geschiedenis omtrent de Poolse militairen die in Nederland vochten kent, weet dat deze mannen na de oorlog niet terug naar het door de Russen bezette Polen konden. Ze waren inmiddels tot staatsvijand bestempeld. Velen bleven dan ook in Nederland, waar ze veelal trouwden en kinderen kregen. Ik voel enige trots op deze afkomst, maar dan zit het hem vooral in het aspect ‘dienen’.

Dat ‘dienen’ en het dienstbaar zijn voelt voor mij misschien mede daardoor ook heel natuurlijk en vertrouwd. Daarbij; mijn ‘bio vader’ was politieagent. Een kleine rondvraag bij mede-veteranen leert mij dat dit vaker speelt; een (groot-)vader diende ook en daardoor is men ook bij Defensie gekomen. Een gevoel van het juiste te willen doen, te dienen, wat mogelijk grenst aan een zekere trots richting familie en het land. Voor mezelf voelt het dienen als vanzelfsprekend en die voorbeeldfunctie die ik onbewust en bewust uitdraag heeft ook een effect. Mijn eigen kinderen zorgen altijd dat ze op tijd zijn, zorgen dat ze hun afspraken nakomen en ze zijn bereid zich belangeloos in te zetten voor anderen. Zoals voor de jeugdbrandweer of door uit zichzelf activiteiten te organiseren voor de buurt. Hiervan durf ik dan wel zeker te stellen dat het mij trots maakt.

Uiteindelijk, nadat de DTV groep aanhield, ben ik overstag gegaan. Of ik trots moet zijn op mijn Veteraanschap, mag een ander beoordelen. Wel voel ik tevredenheid en plezier bij het dienen van dit mooie land.

Ik wens U en Uw dierbaren alle goeds toe voor 2022. Blijf veilig, blijf gezond.

Jerzy.